Sesimi Duyan VAR MI ?
Hangi şiir hangi mısra
Hangi kalem hangi
Kağıt
Ve hangi nükte anlatır hissettiklerimizi
Hangi göz yaşı yeterli gelir
Hangi cümle hafifletir
Hangi yürek ne kadar dayanır.
Her yürek kendi ateşini bilir.
Bu acıyı nasıl atlatırız şimdilik cevabı yok sanırım.
Belki zamanla
Belki yan yana
Belki biz bize
Belki de can cana
Bölüştük acıyı kederi
Hüznü, kayıpları
Hepimiz bir şekilde bölüştük.
Anlatmak mümkün değil di belki
Yazmak ise kimbilir.
Bir şehir çekiyor içimi…
Çok uzak geliyor oralar, göremiyorum seni…
Neredesin?
Duymuyor musun sesimi?
Ah, benim melek kalplim…
Sen soğuğa gelemezsin ki…
Hadi tut elimden, gidelim.
Gitme, çok uzak oralar, göremiyorum seni…
Neredesin?
Gitme be gitme!
Duymuyor musun sesimi?
Ah, benim gözleri zeytinim…
Sen karanlığa gelemezsin ki…
Hadi tut elimden, gidelim.
Gitme, çok uzak oralar, göremiyorum seni…
Neredesin?
Gitme be gitme!
Duymuyor musun sesimi?
Bir şehir çekiyor içimi…
Şimdi sen olsan orda…
Koşsam sarılsam sana…
Hayalet gibi bu mahalle…
Yollar kapanmış…
Sahi, nerede bizim misket oynadığımız sokaklar?
Ah, benim tarih kokan evlerim…
Hadi tut elimden, birlikte kalkalım olduğumuz yerden.
Başka çare yok ki!
Gitme sakın benden uzağa…
Çok uzak oralar, göremem seni…
Duymuyor musun sesimi?
Sessizliğin içinde
Karanlık, kuytu köşemdeyim.
Sesleniyorum, “Kimse yok mu?”.
Bir umut diyorum her seferinde
Ve aynı kendi sesime terk edilişimle
Kalıyorum öylece!
Çocukken en sevdiğim şeydi:
Saklambaç oynamak.
Hiç korkmazdım; bilmediğim yerlere saklanmaktan.
Bilirdim, nasıl olsa bulur annem beni
Her nereye saklanırsam!
Tıpkı çocukluğumdaki gibi
Şimdi öyle bir saklanmışım ki bilmediğim bir yerde
Kaç zaman oldu bilinmez,
Hani nerede?
Göremedim annemin pamuk ellerini!
Üzerime çöken ağırlığın etkisi
Kolumu kıpırdatamıyorum.
Her yer karanlık.
Ve içimden bağırıyorum:
“Kim kapattı ışıkları?”,
“Ben karanlıktan korkuyorum!”.
Gözyaşlarım ıslatırken yüzümü
Kendi yalnızlığım gibi diğerlerine de ağlıyorum!
Her iç çekişimde
Biraz daha kesiliyor nefesim
Sesleniyorum, ”Oradakiler! Duymuyor musunuz sesimi?”.
Bir yardım eli uzanıyor;
Tam yorgun düşüp gözlerimi kapatacakken…
Dua ettiğim diğer insanları düşünüyorum,
“Umuttur!”diyorum sizler için de.
Az kaldı bu yol arkadaşlığımızın bitişine.
Her yeni günle birlikte yeni umutlar da vardır.
Ve ben biliyorum ki bir yerlerde sizin sesinizi duyanlar da olacaktır.
ÇOLDER YÖN.KUR.BAŞKANI ÖZGE DEMİRDELEN
YORUMLAR
BENZER HABERLER
KÖŞE YAZARLARI
Tüm Yazarlar-
Yeşil Geleceğe Uzanan Yol: Avrupa Birliği ve Türkiye’nin Yeşil Dönüşümü Doç. Dr. TUĞÇE DEMİRDELEN
-
Lezzet Festivali Başladı! Bu Yazıyı Okumadan Festivale Gitmeyin! Hanifi Aktaş
-
KDV’de Yeni Dönem: Hasılat Esaslı Vergilendirme Mehmet Akif Kılaç
-
Ailede Şiddet Gören Çocuklarda Bağımlılık Riski Mehmet Aslanbaba
-
İşverenler, SGK Teşviklerinden Yeterince Yararlanıyor Mu? Osman Tunç